Έξω Επικονδυλίτιδα (Tennis Elbow)

Ορισμός

Το tennis elbow ή αλλιώς έξω επικονδυλίτιδα είναι ένα σύνδρομο που εκδηλώνεται από την υπέρχρηση των εκτεινόντων και των υπτιαστών του καρπού, με πιο μεγάλη συχνότητα του βραχύ κερκιδικού εκτείνοντα του καρπού (Roetert et al., 1995).

Επιδημιολογία

Στον γενικό πληθυσμό επηρεάζει άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα ενώ στους αθλητές του τένις εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες ( Whaley and Baker, 2004) και είναι πιο συχνό σε ηλικίες μεταξύ 35-54 ετών (Paoloni etl al., 2003)με μέση ηλικία τα 42 χρόνια ( Whaley and Baker, 2004). Η ετήσια επίπτωση του συνδρόμου στις ΗΠΑ είναι 1-3 % ετησίως ( Smidt N, van der Windt DA, 2006).

Φυσιολογικά, οι τένοντες έχουν σχετικά πτωχή αγγείωση στο σημείο της κατάφυσής τους. Το μειονέκτημα αυτό μπορεί να προδιαθέτει σε εκφύλιση του τένοντα λόγω υποξίας και έχει ενοχοποιηθεί για την αιτιολογία των τενοντοπαθειών (Altan L and Kanat E, 2008).

Παρουσιάζεται συχνότερα σε αθλητές του τένις από όπου προέρχεται και το όνομα χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο αφού οποιαδήποτε δραστηριότητα εμπεριέχει επαναλαμβανόμενες κινήσεις κάμψης και στροφής του αντιβραχίου (πήχη) σε πρηνισμό και υπτιασμό με τον καρπό σε έκταση, ενδέχεται να προκαλέσει tennis elbow ( π.χ. ταξινόμηση ή συναρμολόγηση μικρών αντικειμένων, χρησιμοποίηση σφυριού, γύρισμα κατσαβιδιού, ανακάτεμα χαρτιών) (Johnson et al., 2007). Επομένως όταν υπάρχει συνεχής ερεθισμός στο σημείο η επικονδυλίτιτδα μπορεί να γίνει χρόνια. Ένα οξύ περιστατικό εμφανίζεται συνήθως σε νεαρά άτομα ενώ μια χρόνια κατάσταση σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ( Whaley and Baker, 2004).

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα είναι κυρίως πόνος και ευαισθησία κατά την ψηλάφηση του έξω επικόνδυλου και κατά μήκος της έξω επιφάνειας του αντιβραχίου, αδυναμία στην λαβή του χεριού άρα δυσκολία στο πιάσιμο αντικειμένων. Ο πόνος αυξάνεται κατά την παθητική κάμψη του καρπού με τον αγκώνα σε έκταση αλλά και κατά την έκταση του καρπού με αντίσταση. Συνυπάρχει οίδημα και τάση στη μάζα των εκτεινόντων, ενώ σε παραμελημένες περιπτώσεις είναι δυνατόν να εγκατασταθεί και δυσκαμψία στον αγκώνα.

Στόχοι της αποκατάστασης:

• Έλεγχος πόνου και οιδήματος
• Διατήρηση κινητικότητας της επηρεασμένης άρθρωσης αλλά και των υγιή αρθρώσεων
• Βελτίωση της δύναμης και της αντοχής της λαβής του χεριού
• Επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες
• Αποφυγή περεταίρω βλάβης (Ahmad et al., 2013)

Θεραπεία/αποκατάσταση:

Πρώτος στόχος της αποκατάστασης είναι η ανακούφιση από τον πόνο και η μείωση του οιδήματος. Αυτό επιτυγχάνεται με την χορήγηση στεροειδών φαρμάκων παράλληλα όμως με φυσιοθεραπεία. Να τονίσουμε ότι πρέπει να αρχίζει όσο πιο σύντομα γίνεται. Αρχικά εφαρμόζουμε την αρχή του P.R.I.C.E ( protection, rest, ice, compression, elevation) δηλαδή προστασία και ανάπαυση του πάσχοντος άνω άκρου από δραστηριότητες που επιδεινώνουν τα συμπτώματα, εφαρμογή πάγου όσες φορές χρειάζεται ημερισίωςι, ακινητοποίηση με κάποιο είδος νάρθηκα για αποφυγή των κινήσεων που ερεθίζουν την περιοχή για μείωση του πόνου και αύξηση της λαβής (Johnson et al., 2007) αλλά και ανύψωση του πάσχοντος άκρου. Επίσης κάποια άλλα φυσικά μέσα που μπορούν να βοηθήσουν είναι το αναλγητικό ρεύμα, ο υπέρηχος, η ιοντοφόρεση, ο βελονισμός.

Αφού επιτευχθεί η μείωση του οιδήματος και ο πόνος τότε προχωράμε στην διατήρηση/βελτίωση της κινητικότητας της άρθρωσης με στόχο το πλήρως εύρος κίνησης χωρίς πόνο σε όλες τις κινήσεις αλλά και κινητοποίηση των μη επηρεασμένων αρθρώσεων του άκρου. Διατήρηση επίσης και του μαλακού ιστού με την ήπια εγκάρσια μάλαξη μέσα στα όρια αντοχής του ασθενή η οποία έχει φορά από την έκφυση του μυ προς την κατάφυση (αρχή και τέλος). Παράλληλα βελτιώνουμε την ελαστικότητα των εκτεινόντων και των καμπτήρων μυών του καρπού. Αυτό επιτυγχάνεται με διατάσεις του καρπού και τεχνικές σύσπασης-χαλάρωσης, αλλά και ήπιες ισομετρικές ασκήσεις σε διάφορες θέσεις που δεν προκαλούν πόνο. Στη συνέχεια εκτελούμε ασκήσεις μειομετρικής συστολής δηλαδή ασκήσεις όπου ο μυς βραχύνεται (μικραίνει).

Σύμφωνα με 2 έρευνες προς το τέλος της αποκατάστασης ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δόθεί εκτός από τη διατήρηση του εύρους κίνησης και στην ενδυνάμωση των μυών με πλειομετρική άσκηση (Bisset et al., 2005, Reynolds G et al., 2009). Στις ασκήσεις προσθέτουμε μεγαλύτερη αντίσταση, δύναμη, ταχύτητα και αντοχή για την καλύτερη νευρομυική συναρμογή. Ταυτόχρονα βελτιώνουμε την λειτουργικότητα του ατόμου με ασκήσεις που μιμούνται τις καθημερινές του δραστηριότητες για την επανένταξή του στο περιβάλλον του.

Οι ενδείξεις για χειρουργική επέμβαση είναι η αποτυχία της συντηρητικής αγωγής για χρονικό διάστημα πλέον των έξι (6) μηνών, εάν ο πόνος συνεχίζει μέχρι και στην ηρεμία , αν υπάρξει δυσκαμψία στον αγκώνα και συνοδή ενδοαρθρική παθολογία.

Να υπενθυμίσουμε ότι το κάθε περιστατικό είναι διαφορετικό επομένως το πρόγραμμα αποκατάστασης είναι εξατομικευμένο και εφαρμόζεται στον συγκεκριμένο ασθενή κατόπιν αξιολόγησης.

Τζωρτζίνα Χούρη

Φυσικοθεραπεύτρια BSc